بافت چیخ در کرمانشاه

چیخ در واقع همان حصارهای داخل سیاه چادر یا داوار می باشد که از بافت نی و نخ به دست می آید . وقتی سیاه چادر را بر پا می کنند فضای داخل آن را به وسیله چیخ می آرایند .

 

 

اگر چیخ را برای جدا کردن مهمانسرا در چادر استفاده کنند ، ظرافت در بافت و بکار بردن نخهای رنگی متنوع ، بیشتر رعایت می شود . بافت چیخ در زندگی عشایری توسط زنان انجام می شود ، به این صورت که ابتدا مقداری نی توسط زنان و دختران جمع آوری می شود ، سپس تعدادی سنگ به منظور پیچیدن تار و پود به دور چیخ ، مهیا شده و بافت چیخ توسط کسی که در این کار تبحر دارد ، به کمک دیگران آغاز می گردد .

 

این کار نیاز به صبر و ظرافت و دقت دارد تا نظم در کنار ذوق و سلیقه قرار گرفته و نتیجه ای دلنشین پدید آید . از چیخ برای حصار کشی در اطراف داوار و فضاهای داخلی آن و حتی به عنوان حصاری جهت نگهداری حیوانات و احشام استفاده می شود .

چیغ بافی چیست؟

 از زمانی که زندگی کوچ نشینی عشایر منطقه کرمانشاه آغاز گردیده است شاید حدود ۲ تا ۳ هزار سال می گذرد که از چیغ برای تزئین سیاه چادرهای عشایری استفاده می گردد از چیغ یا چیت برای حفاظت و زیبای اطراف سیاه چادر و گاهی نقش پاراوان امروزی را برای تقسیم بندی و جدا کردن قسمتهای مختلف فضاهای داخل چادر را انجام می دهد که به دو صورت ساده و رنگی تولید می شود و در حال حاضر بیشتر بسته به نوع نیاز و یا با سفارش افراد تهیه می شود استفاده چیت یا همان چیغ بیشتر توسط عشایر سنجابی و کلهر و نیز گاهی توسط روستائیان منطقه نیز بکار می رود ، برای تولید چیغ از پشم رنگی یا خود رنگ و حصیر که تشکیل شده از نی های نازک و بلند می باشد استفاده می شود .

نقوش بافته شده در آن بیشتر به صورت ذهنی باف و انتزاعی می باشد که زیباترین نوع آن چیغ تپک می باشد . طرز تهیه آن به این صورت می باشد که دانه های نی انتخاب شده را پس از دسته بندی از لحاظ رنگ و اندازه به وسیله پشم رنگی یا ساده از ابتدا تا انتها می پیچیند آنگاه نی های پیچیده شده را در کنار هم قرار داده و به وسیله نخ های شیمی می بافند و تبدیل به دیوار پر نقش و نگاری می شود که به آن چیغ می گویند در حال حاضر گاهاً از کامواهای رنگی نیز برای تولید این محصول استفاده می شود که از نوع نا مرغوب آن برای آغل گوسفندان استفاده می شود.